De gehele recensie:
In When the Music Stops (1996) beschreef de beroemde Britse muziekcriticus Norman Lebrecht de verstikkende invloed die het grote geld, glamour en marketing uitoefenen op de klassieke muziekwereld. In de huidige music business draait het niet primair meer om muzikale diepgang en integriteit, maar bovenal om een verkopend ‘product’. In de Hilversumse broertjes Lucas (1993) en Arthur (1996) Jussen heeft Deutsche Grammophon een dergelijk product gevonden. Na het succes van hun eerste twee albums – goed voor platina en goud – hebben de marketeers nu alle gene verloren. In het cd-boekje van Jeux verschijnen de Jussens niet alleen in de gebruikelijke leren jasjes, maar ook half ontkleed.
Onder de onbeschaamde glamour blijven de broers echter opvallend nuchter. Zo studeren de toegewijd door, Lucas bij de vermaarde Russische pedagoog Dmitri Bashkirov en Arthur bij Jan Wijn. Hun nieuwe cd-project grepen ze bewust aan om zich verder te ontwikkelen, ditmaal in Frans repertoire van Fauré, Poulenc en Ravel. Met de ingetogen expressiviteit van Maurice Ravel tonen de Jussens een bijzondere affiniteit. Met lichtvoetigheid en suggestieve kracht tovert Arthur Jeux d’eau om in een zinsbegoochelend waterballet. Lucas tekent voor een nobele, smetteloos gespeelde Sonatine. De Jardin féerique – het aangrijpende slotdeel van het vierhandige Ma mère l’oye – hoor je zelden zo intiem en droevig vertolkt.
Wat minder gelukkig voelen de broers zich in het romantische repertoire van Gabriel Fauré. Lucas geeft een ongewoon langzame, wat stroperige interpretatie van de Nocturne in Es, die juist bij een spontane improvisatorische benadering gebaat is. De Impromptu in f speelt hij sportief en ijzingwekkend ritmisch, in plaats van vrij en schilderachtig. In samenspel zijn de Jussens gepokt en gemazeld. Faurés bekoorlijke Dolly Suite en Poulencs dolkomische Trois mouvements perpétuels klinken gelikt en uitermate professioneel. Echter met iets meer uitbundigheid, humor en laissez faire zouden de broers hun uitstekende niveau naar een hoger plan kunnen tillen.

Noot van de webredacteur: Trois mouvements perpétuels is geen quatre-mains werk en wordt gespeeld door Arthur solo. Bedoeld wordt waarschijnlijk de Sonatine.