Wel enorme indruk maakte daarna de vertolking van Karlheinz Stockhausens Mantra door de gebroeders Jussen. Zij kunnen niet genoeg worden geprezen voor hun lef om dit hondsmoeilijke werk uit 1970 te willen spelen. Het werd een belevenis van de eerste orde.

Een vol Concertgebouw, met jonge, oude, ervaren of juist nog vrijwel maagdelijke oren luisterde 75 minuten lang in grote concentratie naar een van de veeleisendste stukken voor twee piano’s, slagwerk en elektronica die ooit zijn geschreven.

Humor
Stockhausen heeft een muzikaal parcours aangelegd dat bij elke bocht een verrassende wending neemt. Het grandioze is dat er bij de uitvoering van de Jussens geen seconde de gedachte opkomt aan droogkloterige rederijkerij.

Zij weten juist de theatraliteit, de pianistische inventiviteit en rijkdom (een serialistische integraalrekening van Bach, Debussy en Webern) te delven, en zetten ook nog een felle lamp op Stockhausens humor.

Humor – jazeker! Het moment waarop Lucas zijn middelvinger opsteekt naar broertje Arthur, aan het einde van ‘wie-speelt-de-hoogste-nootpassage’ is een moment voor de annalen. Zó speelt men Stockhausen in de eenentwintigste eeuw en zie: de mensen vinden het nog mooi ook. Geweldig.
Erik Voermans / Het Parool, 26-6-2017