Lucas & Arthur Jussen

Een gesprek met Arthur aan de vooravond van de drie concerten die hij zal geven met het NNO

“Ik was heel verrast toen ik hoorde dat ik, net als mijn broer, bij het Noord Nederlands Orkest mocht komen spelen. Geweldig!”

“Het Pianoconcert van Grieg is gewoon een heel leuk stuk, in de eerste plaats vanwege de virtuositeit ervan. Dat is waar je ’t als pianist voor doet. Daarnaast is het heel afwisselend in sferen en stemmingen. Dan weer bombastisch, dan weer heel intiem. Het is net een achtbaan waar je doorheen raast.”

“Met een orkest werkt het natuurlijk anders dan wanneer ik met Lucas speel. Wij weten precies wat we van elkaar kunnen verwachten. Een orkest is weliswaar één geheel, maar wel bestaande uit heel veel individuen en die ken ik nog niet. Best spannend, maar ik zie er niet tegenop. We hebben eerst toch repetities? En daarna maar liefst drie optredens. Tijd genoeg om er met elkaar iets moois van te maken!”

voor het hele interview:

AD / Den Haag – 10 april 2012
door Herman Rosenberg

Wat is het leukste aan de pianospelende broers Lucas en Arthur Jussen? Niet dat ze jong zijn (19 en 15 jaar) en wel bijna een tweeling lijken. Dat weten we nu wel. Nee, wat een concert als dat van zondag in de Philipszaal zo aardig maakt, is de onbevangenheid van de jongens en het totaal ontbreken van sterallures. Ja, het zijn sterren, maar alleen als ze achter de vleugel zitten. Op het moment dat ze opstaan en buigen, zijn het weer twee doodnormale, een beetje verlegen Hollandse (sorry, Limburgse) knapen.
Zoals ze al in een interview met deze krant hadden gezegd: het gaat ze maar om één ding, de muziek. Van Beethoven in dit geval. De Jussens toonden aan waarom Deutsche Grammophon hun vertolkingen van deze componist wilde vastleggen en waarom die cd platina is geworden. Hun Beethoven klinkt puur, helder en vanzelfsprekend. En ze tonen zich heel gevoelig voor het temperament van de meester, die vaak boos of bedroefd was, maar op zijn tijd ook humoristisch uit de hoek kon komen. Vooral Lucas’ vertolking van de Sonate nr. 17 Sturm was van een ontroerende schoonheid.
De stukjes voor vier handen (dat moet nu eenmaal omdat iedereen dat zo leuk vindt) waren in feite bijzaak. Maar ook daarin toonde het tweetal een groot gevoel voor stijl en timing. Lucas en Arthur wisten van geen ophouden, want er volgden drie toegiften.

“A dream is a wish your heart makes”
Woensdag 7 maart begint als een gewone schooldag voor Nikki en Roos. Maar dan, rond 10 uur verschijnen plotseling de dreamchasers op school en worden de twee zussen uit Nijmegen uit de klas gehaald. Hun droomdagen zijn begonnen!

Nikki en Roos kregen twee fantastische dagen aangeboden door de dreamchasers. Aan een onderdeel van het programma mocht Lucas Jussen meewerken. Een stukje uit het verslag:
“De volgende stop is Arnhem, het Musis Sacrum. Via de artiesteningang mogen we naar binnen, Nikki en Roos hebben nog geen idee wat we gaan doen… Merijn de Haas neemt ons mee naar een deur. Heel zachtjes mogen we er naar binnen gaan en dan staan we in één keer achter Het Gelders Orkest in de grote zaal van het Musis Sacrum. Het Gelders Orkest is aan het repeteren, samen met Lucas Jussen, Nikki’s favoriete pianist. Na de repetitie mogen Nikki en Roos op het podium komen, waar ze Lucas mogen ontmoeten! Nikki mag een stuk voor hem spelen, ze speelt Amélie en ze doet het fantastisch. Ook Lucas is ervan onder de indruk en geeft haar complimenten. Dan speelt Lucas een stuk voor haar, wat een bijzonder moment en tenslotte zelfs nog een stukje quatre-mains. Wat is dit mooi! Bij het afscheid krijgt Nikki nog twee gesigneerde cd’s en vier kaartjes voor het concert. Na deze bijzondere en leuke ontmoeting worden we opnieuw verrast; in een sfeervolle aangrenzende zaal staat een luxe lunch klaar, aangeboden door Mike Kothuis van het Musis Sacrum. Onder het genot van deze heerlijke lunch wordt nog uitgebreid nagepraat over Lucas!”

De Stentor
door Maarten Mestrom | woensdag 14 maart 2012

Toen de broertjes Jussen aan hun opmars begonnen, was de vraag of het een mediahype zou blijken te zijn, deze twee fris-blondgelokte, sprekend op elkaar lijkende, jeugdige pianowondertjes.

Nu ze ook afzonderlijk optreden – gelukkig met het repertoire waarin ze (voorlopig) het beste zijn – kan die vraag steeds duidelijker ontkennend beantwoord worden. Voor Mozart moet je de ziel van een kind hebben. Onbevangen, onbevreesd en onbekommerd spelen wat er staat, zonder het ego er tussen te zetten. En Mozart spelen kan Lucas Jussen (1993, de oudste van de twee) die dinsdagavond in Apeldoorn bij Het Gelders Orkest soleerde als de beste. Geen holle virtuositeit, geen powerplay, bijna geen pedaal en een helder uitgekristalliseerd pianissimo, waarmee hij zich in de beste pianotraditie voegt.

Trouw – 13 maart 2012
door Christo Lelie
Foto: Dennis Sies. Feestelijke toegift van Arthur en Lucas Jussen samen met Alexander Gavrilioek en Severin von Eckardstein

Negen meesterpianisten op een avond tegelijk op een podium. Met dit spektakel werd zondagavond het 25-jarige jubileum van de serie Meesterpianisten in de Grote Zaal van het Concertgebouw gevierd. In die kwart eeuw heeft organisator Marco Riaskoff zijn pianoserie uitgebouwd tot de grootste en kwalitatief interessantste van Nederland. De internationale uitstraling van de serie werd weerspiegeld in de deelname aan het jubileumconcert door coryfeeën van wereldfaam. Extra glans aan de avond gaf de aanwezigheid van Hare Majesteit de Koningin. (…)

Na de eerste pauze verscheen een tweede vleugel op het podium. De beurt was nu aan de jonge Nederlandse pianobroers Arthur en Lucas Jussen, die al in 2007 tijdens het twintigjarige jubileumconcert van Riaskoffs serie als invallers voor Martha Argerich hun debuut hadden gemaakt. Als duopianisten stonden zij hun mannetje tussen hun veel beroemdere en oudere collega’s. Een bewerking van Dukas’ Tovenaarsleerling’ speelden zij uit het hoofd en met begrip voor de oorspronkelijke orkestratie.

De Gelderlander – zaterdag 10 maart
door Maarten-Jan Dongelmans

Wijze levenslessen van Lucas Jussen
Bommetje vol, dat Arnhemse Musis Sacrum. Mozart met Lucas Jussen als pianist en Mahler met Martin Sieghart op de bok trekken deze vrijdagavond massale belangstelling. De vaste, doorgaans oudere aanhang van Het Gelders Orkest (HGO) krijgt versterking van groepen jongeren en dat stemt hoopvol. Zelfs de inleiding vooraf is nu in de grote zaal omdat een afvaardiging van een middelbare school zich gemeld heeft.
Jong en oud tonen zich enthousiast en weten voor de pauze Lucas Jussen (1993) tot het spelen van een toegift (een Lied ohne Worte van Mendelssohn) te bewegen. Die storm van applaus en Lucas’ keuze zijn zeker verklaarbaar. De oudste van de twee piano spelende broers levert technisch een puntgave vertolking van Mozarts Pianoconcert nr.20, KV466 af. Zijn aanpak is gedecideerd, clean en niet bijster emotioneel (terwijl dit toch een van de meest dramatische concerten uit de reeks is). Daarna een intiem poëtisch Lied ohne Worte laten zingen op de vleugel is een opmerkelijke zet. Het komt op mij over als een verstild afscheid van een veel ouder iemand die wijze levenslessen wil communiceren met zijn publiek in plaats van groupies tot extase te brengen. Ik vind het apart: zoveel introvertheid bij zó’n jonge solist. Maar, zoals in de wandelgangen valt te beluisteren: het kan met dit toptalent nog alle kanten op.
(…)

Haarlems Dagblad – 13/02/2012
door Ynske Gunning
Foto: Dennis van der Kruis

(…) De broers zijn publiekstrekker, maar dan toch vooral omdat ze zo prachtig pianospelen. Beiden spelen met grote eerbied voor de componist. Beethovens muziek wordt zorgvuldig en toch vrij vertolkt. Zowel Lucas als Arthur neemt alle tijd voor de frasering. Ze voegen geen tierelantijnen en overdreven expressie toe, maar laten de schoonheid van Beethovens pianomuziek voor zich spreken. In de vierhandige stukken is de balans perfect en lichten de motieven en thema’s als vanzelfsrpekend op. Ze spelen met onontkoombare logica, met een volkomen natuurlijk gevoel voor de muziek. Werkelijk prachtig. Ook de drie toegiften. Een groots slot van een geslaagde ‘48 uur van Beethoven’.

Scholieren.com
door Kim -10/02/2012

Oké, de pianobroertjes Lucas en Arthur Jussen zijn superhip. Spelen ze niet het Concertgebouw, dan nemen ze een prestigieuze prijs in ontvangst of treden ze op in een club.
Maar toch… ze spelen natuurlijk wel klassieke muziek. En als je daaraan denkt, denk je misschien sneller aan je grijze oma dan aan ‘t moderne YouTube.
Om te bewijzen dat dat onzin is, selecteerden de Jussens vijf vette must-hear klassieke tracks. Van YouTube. Enjoy!

Inmiddels is Lucas vertrokken naar Indiana University ‘Jacobs School of Music’ in Bloomington. Lucas gaat studeren bij Mr Menahem Pressler, oprichter en pianist van het legendarische Beaux Arts Trio.

PLUS Magazine – januari 2012
Interview Dolores Thijs
Foto Govert de Roos

We kennen ze als onafscheidelijk, de pianospelende broers Jussen. Maar daar gaat verandering in komen. “We zijn geen Siamese tweeling die voor altijd aan elkaar vastzit.”

Hoe ziet jullie nabije toekomst eruit?
Lucas “Ik heb mijn eindexamen gymnasium gedaan en het is voor mij een logische stap om verder piano te studeren bij een zo goed mogelijke leraar. Dus ga ik naar Amerika, waar ik aan de Jacobs School of Music van de Indiana University in Bloomington les ga krijgen van Menahem Pressler, de oprichter van het legendarische Beaux Arts Trio. Maar Arthur moet hier gewoon nog naar school.”
Betekent dat het einde als duo?
Lucas “Ik zal nog regelmatig terugkomen, maar het samen spelen zal zeker minder worden. Niet dat we daar nu al erg naartoe werken, maar onze solocarrieres zullen inderdaad belangrijker worden. Dat is iets vanzelfsprekends en goed voor onze ontwikkeling. We zijn geen Siamese tweeling die voor altijd aan elkaar vastzit. Het zou niet realistisch zijn om te verwachten dat we op ons veertigste nog steeds samen optreden zoals we nu doen, al zou ik nooit willen dat het helemaal ophoudt. Dat zou zonde zijn. Maar daarnaast willen we ook graag alleen spelen.”
Worden jullie dan elkaars rivalen?
Lucas “Beslist niet, en dat willen we ook niet van andere pianisten worden. We gaan zoveel mogelijk kijken en luisteren naar andere pianisten, want soms kun je in een concert van iemand anders meer leren dan in een week studeren. We willen zeker niet
anderen kopieren, maar van alles wat we mooi vinden, pikken we iets op. En als onze wegen dan toch scheiden, blijft voor ons allebei het einddoel hetzelfde.”