Blonde kids, kekke jasjes. Niet alleen het uiterlijk van hun cd – de eerste met Nederlandse pianisten in de 112-jarige geschiedenis van het label Deutsche Grammophon – is met zorg toegesneden op airplay in tv-programma’s van het type De wereld draait door. DWDD-presentator Matthijs van Nieuwkerk kon donderdag, voor het eerste exemplaar in de winkel lag, al melden dat de Jussens ‘goud’ hebben.

En beaamd mag worden: deze Beethoven-cd, vorige maand opgenomen, klinkt best wel vet. Hij opent een perspectief. Niet op buitengewone Beethovenopvattingen. Wel op de talenten van twee Gooise pianistenbroers die meestal voor een duo worden aangezien, en hier vooral solo hun mannetje staan. In de subtiliteit van toon en de rust van hun innerlijk uurwerk dragen ze allebei het stempel van hun mentor Maria Joao Pires, de DG-pianiste die hun opnamen co-produceerde. Maar solo blijken de boys zich van elkaar te onderscheiden in karakter (de oudere Lucas wat nuchterder) en toucher (de jongere Arthur inniger).

In het repertoire is ook naar broertjes gezocht. Zo speelt Lucas de Mondschein-sonate opus 27 nr 2. Arthur neemt het bijnaamloze, maarniet minder diepgravende nr l voor zijn rekening uit hetzelfde opus 27. Waar Lucas zich met voorbeeldig respect op de Pathetique werpt, en daarbij minder op de moord en brand in Beethovens psyche uitkomt dan op de charme en betovering van Beethovens pianistiek, kneedt de jongere Jussen Beethovens vroege opus 10 nr l (onder pianisten bijgenaamd ‘de kleine pathetique’) met een wat vrijmoediger vertoon van ingetogen nuancering op de vierkante millimeter. En is dat allemaal niet wat vroeg voor een 17-jarige en een ventje van amper 14? Echt niet. Deze Beethovens zijn honderdduizend keer gespeeld, maar het aardige is dat de Jussens daar kennelijk geen boodschap aan hebben. Gevoegd bij de speelsheid van hun pianistiek – de lol van het loopje; het kleine, betekenisvolle terugnemen – zorgt dat voor niet-bazige, niet-bozige, wel blijmakende Beethoven. Ook de ‘bonus’ in duovorm (acht pretentieloze variaties zonder opusnummer) maakt vrolijk.

Roland de Beer