Wat is dat einddoel?
Arthur “Dat we altijd kwaliteit leveren, zo eerlijk mogelijk tegen onszelf zijn en gewoon goed spelen. Het besef dat de kwaliteit hoog moet blijven, werkt ook als een soort bescherming. Ik zou het niet kunnen verdragen als ik ergens niet zo goed had gespeeld en de mensen het toch geweldig vinden, omdat wij het toevallig zijn: die jonge blonde broertjes. Dat heeft weliswaar bijgedragen aan onze beroemdheid, maar toch moeten we ervoor oppassen dat de mensen in Nederland, waar men ons al een beetje kent, er niet moe van worden. Zo van: ‘Daar heb je die twee weer’ Dat het nu erg goed gaat met onze carriere, betekent niet dat het over een jaar of twee nog zo is.”
Wat betekent succes eigenlijk voor jullie?
Lucas “Het is heel leuk en speciaal, niet iedere jongen of meisje van onze leeftijd maakt dit mee. Doordat we de mogelijkheid kregen om voor Deutsche Grammophon – het mooiste klassieke label – een cd te maken, werden we bekend en volgde succes. Het mooie daarvan is dat we de mogelijkheid krijgen om waar we zo hard voor studeren, ook daadwerkelijk te kunnen laten horen. Je kunt je een ongeluk studeren op het ‘Derde Pianoconcert’ van Beethoven, maar als je nooit de kans krijgt om het ergens te spelen, is dat zuur. Die kansen krijgen wij volop, en dat is misschien wel ons grootste geluk.”
Hebben jullie nog een eigen leven buiten elkaar? Kunnen jullie ook gewoon jonge jongens zijn? Meisjes, popmuziek, disco…?
Lucas “0 ja! We komen niets tekort en dat hebben we te danken aan onze ouders. Zij zorgen ervoor dat we daar voldoende tijd voor hebben. Arthur is pas 15, officieel mag hij er niet in, maar heel af en toe gaat hij toch stiekem mee naar de disco. En op onze iPhones staat meer populaire dan klassieke muziek. We hebben onze eigen vrienden en het is niet zo dat we elke minuut van de dag onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. We hebben ook nog een eigen ego. Maar het is nu eenmaal zo dat we ontzettend boffen met elkaar en het samen gezellig hebben. Er is ook geen hierarchie bij ons. Ik laat me er nooit op voorstaan dat ik ouder ben.”
Jullie komen uit een muzikaal gezin. is er veel druk van thuis?
Lucas “Absoluut niet. Al was het prettig dat er altijd muziek was. De piano is onze eigen keuze geweest. Ik ging er op mijn 5de achter zitten en mijn moeder leerde me het Wilhelmus spelen. Daarna wilde Arthur ook. Onze ouders hebben ons altijd geinspireerd en gesteund, maar nooit gepusht. Er is nooit een dag geweest dat we moesten studeren. Ze vonden dat we zelf de discipline moesten opbrengen om iets te bereiken. We hebben dit zelf gewild; we zijn geen marionetten van onze ouders. We zijn beslist geen wonderkinderen en onze vader is geen Mozart. Het is aan ons om gedisciplineerd te zijn en elke dag te studeren. Waarbij we ons wel houden aan de gouden regel van onze lerares Maria Joao Pires: ‘Een dag per week geen piano!’”
Hoe voorkomen jullie het om geleefd worden en ten prooi te vallen aan een burn-out, zoals violiste Janine Jansen is overkomen?
Arthur “Onze ouders spelen daar een heel belangrijke rol in. Zij letten er goed op dat de concerten en interviews beperkt blijven. Wat mezelf betreft: ik ben nu 15 en ga naar school; dan kan ik niet voortdurend concerten geven. Bovendien heb ik te maken met de Arbeidsinspectie.”
Lucas “Zover als Janine zijn we nog lang niet. Zij reist de hele wereld over, altijd weer in een ander hotel, niemand die eens haar koffer inpakt – dat is eenzaam. Wij zijn gezellig met zijn tweeen en overal hebben we samen lol. Als je helemaal alleen
bent, kan ik me voorstellen dat je denkt: wil ik dit nog wel?”
Arthur “Het is ook aan onszelf om daarvoor op te passen. We willen geen hype zijn. In de komende jaren zijn we nog in de fase dat we meer bezig zijn onszelf te ontwikkelen dan heel veel op te treden. Hoewel het ook belangrijk is om te wennen aan het podium. Maar omdat we al van jongs af aan voor publiek hebben gespeeld, zijn we daar dan niet bang voor. Integendeel, we vinden het erg leuk.”
En hoe staat het met de internationale ambities?
Lucas “Die hebben we allebei. We hebben al in diverse landen opgetreden en gaan in 2012 op tournee naar China en Japan. Het is fantastisch om te kunnen rondreizen en te doen wat we het allerleukste vinden, namelijk pianospelen. Ik kan me geen mooier beroep voorstellen dan dit. Zoals het nu in stijgende lijn gaat en als de kwaliteit blijft, dan is dit het leven dat we allebei nastreven. Maar als het erop aankomt, zullen we altijd kiezen voor ons geluk als mens en daarna pas voor onze carriere als musicus. Op dit moment hangt dit nog heel erg met elkaar samen.”