Lucas & Arthur Jussen

Broertjes Jussen weten niet meer van ophouden

woensdag 11 april 2012

AD / Den Haag – 10 april 2012
door Herman Rosenberg

Wat is het leukste aan de pianospelende broers Lucas en Arthur Jussen? Niet dat ze jong zijn (19 en 15 jaar) en wel bijna een tweeling lijken. Dat weten we nu wel. Nee, wat een concert als dat van zondag in de Philipszaal zo aardig maakt, is de onbevangenheid van de jongens en het totaal ontbreken van sterallures. Ja, het zijn sterren, maar alleen als ze achter de vleugel zitten. Op het moment dat ze opstaan en buigen, zijn het weer twee doodnormale, een beetje verlegen Hollandse (sorry, Limburgse) knapen.
Zoals ze al in een interview met deze krant hadden gezegd: het gaat ze maar om één ding, de muziek. Van Beethoven in dit geval. De Jussens toonden aan waarom Deutsche Grammophon hun vertolkingen van deze componist wilde vastleggen en waarom die cd platina is geworden. Hun Beethoven klinkt puur, helder en vanzelfsprekend. En ze tonen zich heel gevoelig voor het temperament van de meester, die vaak boos of bedroefd was, maar op zijn tijd ook humoristisch uit de hoek kon komen. Vooral Lucas’ vertolking van de Sonate nr. 17 Sturm was van een ontroerende schoonheid.
De stukjes voor vier handen (dat moet nu eenmaal omdat iedereen dat zo leuk vindt) waren in feite bijzaak. Maar ook daarin toonde het tweetal een groot gevoel voor stijl en timing. Lucas en Arthur wisten van geen ophouden, want er volgden drie toegiften.

Broertjes Jussen weten niet meer van ophouden
Site by Alsjeblaft!