Pianomuziek met hip elan

zondag 29 september 2013

De Limburger – Zaterdag, 28 september 2013
INTERVIEW door Peter van de Berg

De talentvolle pianobroers Lucas en Arthur Jussen gaan op de Franse toer. Op hun derde klassieke album ‘Jeux’ kiezen ze voor componisten uit Frankrijk.

Franse muziek heeft een totaal eigen karakter. De composities staan dicht bij ons. We bepalen zelf van welke componist we werk spelen.

In de Rolling Stonesroom van platenmaatschappij Universal heeft U2 het veld geruimd. De posters en foto’s van Bono en zijn mannen zijn vervangen door die van de Golden boys van de Nederlandse klassieke muziek. Lucas en Arthur Jussen kunnen er wel om lachen. “Is Bono tóch een keer verslagen.”
De talentvolle pianobroers hebben net een glas champagne gedronken op hun derde album Jeux. Stiften liggen klaar om de cd’s en publiciteitsfoto’s van een krabbel te voorzien. De promotiecampagne draait op volle toeren. Een vrolijk gesprekje bij Matthijs in De Wereld Draait Door. Een interview op Radio 4. De 20-jarige Lucas en zijn drie jaar jongere broer Arthur draaien er hun handen niet voor om. Ze zijn inmiddels wel gewend aan de belangstelling. De blonde jongens zijn hard op weg om het stoffig imago dat vaak aan klassieke muziek kleeft van een hippe impuls te voorzien. Dat ze zich voor de foto’s bij het boekje van de cd zonder broek lieten fotograferen, hoort daar bij. Als het aan hen had gelegen was de afbeelding zelfs op de voorkant terechtgekomen. Het is onderdeel van hun jeugdig elan en dat ze dan dingen doen die niet voor de hand liggen, maakt het alleen maar spannend.

Want in de documentaire die over het tweetal is gemaakt – en morgenmiddag om 13.00 uur te zien is op Nederland 2 in NTR Podium – roept Lucas Jussen na de fotosessie wel: “Wie gaat dit eigenlijk aan papa vertellen?” De film is een persoonlijk portret van twee jonge muzikanten en de band die ze met elkaar hebben. “Dit is precies hoe wij zijn”, zegt Arthur Jussen. “Dat geldt ook voor de foto’s. Het hoeft allemaal niet meteen zo serieus. Deze kleren dragen we graag. We worden wat ouder en hebben onze eigen ideeën. Ook de muziek op Jeux staat heel dicht bij ons zelf.”
Hoewel het er allemaal wat afwijkend uitziet, wil dat nog niet zeggen dat Arthur en Lucas Jussen kiezen voor een ander muzikaal pad. “We gaan écht niet de kant van de popmuziek op. Dit album is puur klassiek. En dat blijft het voor ons, ook in de toekomst.”
Ze spreken accentloos Nederlands, maar hun Limburgse roots verloochenen de twee niet.Wanneer ze tegen elkaar praten, schakelen ze meteen over op onvervalst dialect. Ook dat is te horen in de film. “Laatst hebben we een keer opgetreden in Limburg. Dat is zo leuk. Dan zien we de familie ook weer eens”, vertelt Lucas Jussen. “Ik zou niet in Maastricht kunnen studeren. Dat wordt meteen té gezellig. Het is zo’n geweldige stad.”
Daarom slaat hij liever zijn vleugels uit naar verre landen. Twee jaar woonde hij in New York om les te krijgen van de beroemde maestro Menahem Pressler. En binnenkort start hij in Madrid een opleiding aan de Escuela Superior de Música Reina Sofia, een van de belangrijkste privéscholen. Lucas Jussen wordt daar onder handen genomen door Dimitri Bashkirov, een vermaard Russisch pianist en pedagoog met militaire discipline. “Het is een kleine gemeenschap waar ik veel uren per dag met pianoles bezig ben. Je kunt wel een hele dag spelen, maar uiteindelijk gaat het toch om de kwaliteit en niet om de kwantiteit. En Bashkirov heeft een goede naam. Ik zal wel Spaanse les moeten nemen, want Engels wordt daar nauwelijks gesproken.”
Zijn broer Arthur is zo ver nog niet. Hij zit in het laatste jaar van zijn gymnasiumopleiding in Hilversum. Daarna wil hij ook de stap over de landsgrens zetten. Hoewel de twee altijd in één adem worden genoemd, gaan ze langzaamaan hun eigen weg. “Dat is ook wel normaal”, vindt Arthur Jussen. “Anders zitten we ook maar de hele tijd op elkaars lip. Toen Lucas naar Amerika vertrok, hebben we natuurlijk via Skype contact gehouden. Maar ook niet elke dag. Als je moet gaan praten óm te praten, heeft dat ook weinig zin.We zoeken contact als we elkaar iets te melden hebben.”
Dat Lucas en Arthur Jussen belangrijk zijn voor Universal Music, blijkt wel in het trappenhuis van het kantoorpand. Daar hangen ze tussen de wereldsterren van het label aan de wand. Hun eerste twee albums Beethoven pianosonatas en Schubert impromptus werden platina en goud. Goed voor enkele tienduizenden verkochte cd’s. Leuk, maar voor hen niet het allerbelangrijkste. “Natuurlijk zijn we er trots op, maar onze carrière moet eigenlijk nog beginnen.We willen ons blijven ontwikkelen.”