De cd opent met de Dolly Suite van Fauré voor piano quatre-mains, die gevolgd wordt door de Vierde Nocturne van dezelfde componist. Meer dan één keer heb ik me tijdens de beluistering van de Nocturne afgevraagd of ik nog steeds vier handen aan het werk hoorde. De Nocturne wordt net als het daaropvolgende en uiterst virtuoze Impromptu gespeeld door Lucas, de oudste van de twee.

De overstap naar Poulenc wordt naadloos gerealiseerd in het door Arthur gespeelde Mélancolie , waarin de dromerige sfeer van Fauré nog nazindert. De Trois mouvements perpétuels zijn onmiskenbaar topklasse Poulenc, en wie de Jussens heeft zien losgaan met de Sonate pour piano à quatre mains weet dat het feest is. De overstap naar Jeux d’eau van Maurice Ravel komt zo alweer naadloos tot stand. In Ravel wisselen de broers elkaar af: Arthur speelt een klaterend Jeux d’eau , Lucas neemt de Sonatine souverijn voor zijn rekening. Samen besluiten ze het recital met Ma mère l’oye , een partituur die door Ravel werd uitgewerkt tot een briljant ballet.

Een ronduit schitterende cd, die in de vormgeving en inhoud van het tekstboekje meer inspeelt op de kijkers naar De Wereld Draait Door dan op de gemiddelde klassieke muziekliefhebber. Gezien de leeftijd van de beide mannen een logische keuze, en goed voor de verkoop. Eén ding moet iedereen die de cd aanschaft en het boekje openslaat direct opvallen: ‘Un grand merci’ aan Jan Wijn. Zijn grote kennis van de Franse muziek resoneert als een bourdon door dit album. Waarvan akte. Lucas studeert inmiddels in de Verenigde Staten bij Menahem Pressler, Arthur doet dit jaar zijn eindexamen gymnasium. Nog even en het wordt erg stil in huize Jussen…